Wigiline polowanie to jedna z piękniejszych tradycji myśliwskich, a zarazem jedno z najbardziej uroczystych wydarzeń. Polowanie to wiąże się nie tylko ze spotkaniem myśliwych, lecz także z kultywowaniem pięknej tradycji dzielenia się opłatkiem, nie tylko przez brać myśliwską między sobą, ale także ze zwierzyną, poprzez zaniesienia opłatka do paśników.

   Wigilia to najlepszy czas na polowanie nie tylko ze względu na uroczysty charakter tego dnia, ale także ze względu na sprzyjające zimowe warunki atmosferyczne. Mrozy i śnieg pozwalają na łatwiejsze znalezienie śladów zwierząt, a zimą zwierzyna magazynuje tłuszcz, co czyni z niej lepszy obiekt polowań. Niestety tegoroczna aura nie sprzyjała myśliwym, brak mrozu i śniegu znacznie utrudniał tropienie i wypłaszanie zwierzyny.

   Dobrym, niepisanym zwyczajem polowania wigilijnego jest, aby w tym dniu większość zwierzyny uszła nie strzelona. Najbardziej do tego zwyczaju zastosował się Kolega Zygmunt, który w tym dniu zdobył jeden z tytułów królewskich. Polowanie zakończyło się uroczystym pokotem, na którym znalazł się: dzik, lis i 2 zające. Królem polowania został najmłodszy stażem myśliwy, Kolega Łukasz Piotrowski, który w ostatnim pędzeniu strzelił dzika, a vicekrólem Kolega Bogdan Tomaszewski, który strzelił lisa.

   Kolejnym elementem polowania była uroczysta wigilia, podczas której myśliwi podzielili się opłatkiem, złożyli sobie życzenia, wspólnie odśpiewali kolędy. Polowania wigilijne nie bywaja długie, jednak dla braci myśliwskiej ważne jest, aby na takim spotkaniu być, podzielić się opłatkiem, podebrać z paśnika kilka ździebeł siana, które znajdzie się pod obrusem na wigilijnym stole. Według starych, myśliwskich legend, ten kto uczestniczy w polowaniu wigilijnym długo jeszcze będzie polował, a Kraina Wiecznych Łowów będzie musiała na niego jeszcze długo czekać.

Darz Bór